Zolang we er met elkaar over blijven praten
Laatst ging ik langs bij onze logistieke recruitmentteams. Ik vroeg hoe het ging. “We doen onwijs ons best”, antwoordden ze, “maar het lukt steeds net niet om dingen perfect voor elkaar te krijgen. Net te weinig mensen, net niet op tijd met de planning.” In hun gezichten las ik groeiende frustratie. Dit speelde al een tijdje.
De werkdruk bij YoungCapital is hoog. We zijn een snelgroeiend bedrijf in een inmiddels moeilijke markt. Vooral in sectoren waar tekorten heersen, staan onze recruiters onder grote druk. We moeten alles uit de kast halen om te leveren wat we hebben beloofd. Dat kan stressvol zijn.
Maar dat vind ik niet per se ongezond. Sterker nog, wij gaan juist lekker op een beetje adrenaline. Worden we scherp van. Wij willen het onmogelijke mogelijk maken. Maar je moet wel goed in de gaten houden waar de grens ligt en op tijd op de rem trappen. De enige die dat kan, ben je zelf.
Het is ook een keer goed genoeg
Het begint bij bewustzijn: wat veroorzaakt die stress? Ik zie dat-ie vaak voortkomt uit betrokkenheid, het graag goed willen doen. Dat is natuurlijk heel mooi. Zo lang je onthoudt dat het ook een keer goed genoeg is. Als iets niet lukt, komen emoties boven. Daar kun je niks aan doen, maar dat betekent niet dat je er jezelf door moet laten meeslepen.
Een simpel gesprek kan daarbij al enorm helpen. Dat werd bevestigd toen ik vroeg of onze recruiters hun best hadden gedaan.
“Ja”, was het antwoord. Dus ik zei: “Als je alles hebt gedaan wat in je cirkel van invloed ligt en duidelijk hebt gecommuniceerd, dan is dat genoeg.”
Voor sommigen was dat zinnetje een enorme eye-opener: het is ook een keer goed genoeg.
Praten plaatst dingen in perspectief
Praten dus. Dat moeten we doen. Gewoon vragen: wat houdt jou bezig? Is er iets aan de hand? En waar ligt dat dan aan? Heb je veel gedaan naast je werk, loopt je hoofd over of is een klant boos? Dan kunnen we het samen klein maken of juist aanpakken. Zo liepen bij één van onze klanten hun mensen weg, omdat ze niet goed werden begeleid. En wij maar werven. Toen zijn we met elkaar in gesprek gegaan: wat kunnen we doen om de achterdeur dicht te houden? Dat hielp.
Klinkt simpel, maar niet iedereen durft te praten over zijn emoties op het werk. Bij jongeren zie ik vaak dat dat komt doordat ze te streng zijn voor zichzelf: ze zouden dit toch gewoon moeten kunnen? Maar ook angst dat ‘zwakte tonen’ je carrière in gevaar brengt, speelt een rol. Straks wordt je contract niet verlengd of kun je die promotie op je buik schrijven.
Aan ons leidinggevenden de taak om dit soort angsten te erkennen en er iets mee te doen. Een cultuur van openheid creëren, waarin we allemaal delen wat we vinden, denken en voelen. Het is nooit fout om iets te voelen, je hoeft je nergens voor te schamen.
Openhartige gesprekken op alle niveaus
Een sfeer creëren waarin iemand durft aan te geven dat het niet goed gaat, is stap één. Maar komt iemand zich bij jou melden met stressklachten, dan is dat vaak moeilijk om te horen. Misschien geef je jezelf wel de schuld. Weet je niet hoe je het moet oplossen. Voel je je ongemakkelijk. Dat is heel menselijk. Maar hoe reageer je?
Er zijn leidinggevenden die uit ongemak de boel negeren of zelfs ontkennen.
Dat is menselijk, maar ook kwalijk. Als leidinggevende zou je het goede voorbeeld moeten geven door ook je eigen kwetsbaarheid te laten zien. Je zou bijvoorbeeld kunnen zeggen: “Dit gaan we samen oplossen, maar ik vind het lastig. Vind je het goed als ik hier met HR over praat, zodat we jou goed kunnen helpen?” Toegeven dat je het even niet weet is juist een kracht. Ik probeer daar zo eerlijk mogelijk over te zijn.
De kracht van woorden
Ik geloof dat je een hoop frustraties al vroeg kunt oplossen door te praten. Door bewust aandacht aan iemand te besteden, geef je het signaal dat de ander het waard is. Een vers perspectief op de in andermans ogen grote problemen kan veel verhelderen.
Zelf probeer ik mijn mensen minimaal wekelijks persoonlijk te spreken, zodat ik kan vragen wat hen bezighoudt, waar ze van wakker liggen, waarmee ik kan helpen. Zo zorgen we samen dat onze rugzak zo snel mogelijk weer leeg is en er niks gaat borrelen onder de oppervlakte. Ik hoop dat ik hiermee op de goede weg ben.
Vergeet ook niet de kracht van het compliment. Het is zo makkelijk om er af en toe eentje uit te delen, en het heeft een enorme impact. Soms zijn dingen eenvoudiger dan je denkt. Laten we onze mensen nog voldoende weten hoe blij we met ze zijn? Volgens mij kunnen we met waardering voor elkaar een groot verschil maken. Vandaag kun je starten en zie hoe mooi de dag dan gaat worden!
Ik ben vooral erg benieuwd naar jouw ervaringen met stress. Hoe ga je zelf met stress om en wat doe jij om stress en de hieruit voortvloeiende burnouts te voorkomen? Deel het hieronder in de reacties, daar kunnen we allemaal van leren!
