YOUNGCAPITAL BLOG

Het leven van een millennial (ik ben geen fan van de term maar bear with me) gaat niet over rozen. Ja, we hebben veel kansen in het leven, maar man, wat kost het een partij energie om ze allemaal te grijpen. En dat moet, want yolo. Op een gegeven moment zag ik door de bomen het bos niet meer, dus ging ik op m’n reet zitten en las een boek.

the subtle art of not giving a fuck

Toen ik begon met studeren lag de wereld aan m’n voeten. Ik ging op kamers en maakte supersnel nieuwe vrienden, omdat we altijd een gedeelde interesse hadden: bier. Ik skipte colleges vaker dan ik ze volgde en maandag was net zo’n goede dag om te stappen als vrijdag. Tuurlijk, ook ik moest af en toe punten halen. En dus draaide ik overuren in de UB met liters koffie en goedkope energydrink. Studeren - en de boter uit het studentenleven braden - was mijn levensdoel. En het was glorieus.

Maar toen. Toen knipperde ik met mijn ogen en stond ik ineens met een diploma in mijn hand. Mijn andere hand werd gedrukt door een geforceerd glimlachende professor. “Succes hè”, zei hij. In zijn ogen zag ik wat hij écht wilde zeggen: “Zo, nu is het afgelopen met het goede leven. Welkom bij de club chronisch vermoeiden.” In zijn pupillen zag ik de reflectie van mezelf. Daar stond ik dan. Zelfvoldaan, vol bravoure en jeugdige overmoed. Wereld, ik kom eraan. Maar door de manier waarop hij ‘succes, hè’ zei, knabbelde er iets aan die bravoure. Doodsangst. Ik moest aan de bak.

the subtle art of not giving a fuck

Tandeloos oud mannetje

Oké, geen stress. Ik ben van de millennialgeneratie. Opgegroeid in een tijd van economische voorspoed. In het land van melk en honing. Met kansen voor het oprapen. The sky is the limit.

Al snel leerde ik dat die limit eerder op enkelhoogte lag. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar dat we het allemaal zo goed voor elkaar hebben, zorgde er nou niet bepaald voor dat ik lekker de arbeidsmarkt op ging. De druk om te presteren was enorm. De banen lagen alles behalve voor het oprapen. Daar kwam nog eens bij dat mijn Azië-reis mij financieel nagenoeg geruïneerd had. (Blijkbaar is ook in Azië partyen best prijzig als je het heel vaak doet.) Dat het aan het begin dus allemaal niet zo lekker ging, was daarom op z’n zachtst gezegd ontmoedigend. Ik zag mezelf al sjekkies rollen, zittend op een bankje in het park. Zonder tanden en al dertig jaar in de bijstand. Zou moeders niet trots op zijn.

the subtle art of not giving a fuck

Gelukkig lag het niet aan mij. Tegenwoordig vallen ze namelijk met bosjes. De millennials met een burn-out of een depressie. Gelukkig kwam het bij mij niet zo ver, maar een goede vriend van mij wasn’t so lucky. Het boek The subtle art of not giving a f*ck was voor hem (en mij) een eye-opener.

'Laat het maar zien Freekie'

Op de basisschool raakte ik bevriend met Freek (nee, zo heet-ie niet echt). Freek had zo’n beetje alles mee. Oké, hij was een beetje nerdy en deed het daardoor iets minder bij de meisjes, maar dat boeide hem niet zo veel. Ik denk dat ik tot op de dag van vandaag niet zo’n intelligent persoon ben tegengekomen als Freek. Hij fietste lachend door het gymnasium heen en ging vervolgens een dubbelstudie doen. Econometrie en financieel recht ofzo. Vreselijk if you ask me, maar Freek vond het leuk. Daarnaast is het ook nog eens een aardige gozer en is hij ontiegelijk muzikaal. Geef hem een instrument en hij speelt het. Mozart is er niks bij. Bloedirritant. Maar oké, want het is Freek. En Freek gun je dat dan weer wel.

Tegen de tijd dat we gingen studeren, was onze vriendschap wat verwaterd. Een paar jaar terug hoorde ik tot mijn grote verrassing dat Freek thuis zat met een burn-out. Ik dacht: what the actual fuck?! Als hij al thuis zit met een burn-out, dan kan ik net zo goed nu al de handdoek in de ring gooien. Wat bleek nou, Freek was bezweken onder de druk van de hoge verwachtingen. Ik bedoel: een sociaal, reteslim, muzikaal genie. Laat het maar zien Freekie. The sky was the limit, maar als op een gegeven moment de brandstof op is, val je óók met zoveel talent uit de lucht.

Not so social media

Inmiddels is Freek weer een beetje uit het dal geklommen. En hij wees me op het boek The subtle art of not giving a f*ck. Ik ga nu absoluut niet doen alsof het de Bijbel is ofzo, maar volgens Freek hielp het hem wel. Het aantal boeken dat ik had gelezen sinds mijn laatste boekbespreking in groep zes was op één hand te tellen. Dus ik dacht: waarom niet.

De strekking van het verhaal is eigenlijk heel simpel. Mark Manson (de schrijver) stelt dat je voor jezelf moet nagaan wat je belangrijk vindt in je leven en wat niet. Met andere woorden, waar besluit je een fuck om te geven in life. Social media maken het je daar niet makkelijk bij. Ik ben, net als jij waarschijnlijk, vergroeid met mijn telefoon. Nu werk ik ook nog met social media, dus ik ontkom niet aan de behaalde diploma’s, gelopen marathons, happy couples (en bijbehorende jubileums), promoties, avontuurlijke vakanties en ‘*festival*, je was top’ foto’s. Iedereen lijkt de hoofdrol te hebben in de Dikvoormekaarshow.

Choose your fucks carefully

De Dikvoormekaarshow van mensen om me heen werd de maatstaf voor mijn eigen leven. En de druk werd steeds hoger, doordat ik overal las en hoorde dat ik mijn eigen leven kan maken of breken. Zoals Manson schrijft: “Er wordt je aangepraat dat je bent voorbestemd om iets buitengewoons van je leven te maken. Celebrities zeggen het. Politici zeggen het. Zelfs Oprah zegt het (dan moet het wel waar zijn).” Precies, Mark.  

Ik dacht dat ik overal goed in moest zijn. Bijvoorbeeld in economie, waar het grote geld te verdienen viel. Maar ja, ik kon niks met cijfertjes en moest daarom toch echt voor een alfastudie kiezen. En vechten voor een baan. Struggelen met een superkarig startsalaris. Wat was het moeilijk om die middelmatigheid van mezelf te accepteren. Maar ik moest er doorheen. En zit nu op een plek waar ik het oprecht naar mijn zin heb.

Tuurlijk ga je een keer op je bek. Meerdere keren zelfs, als je echt lekker bezig bent. Het moment dat ik me realiseerde dat dat prima is, had ik eindelijk weer eens een chille dag. Fuck al die hoge verwachtingen. Ik bepaal zelf wel waar ik een fuck om geef, dat maakt mijn leven in ieder geval een stuk nicer.

Sander Post is Social Media Coördinator bij YoungCapital, maar kalkt zo nu en dan ook wat op papier.

Benieuwd naar dat boek? Dit is ’m.

Gaat het solliciteren jou ook maar moeizaam af? Onze recruiters leren je hier alle tips & tricks.

Deel dit artikel

Blijf lekker hangen. Lees deze posts.