Julie Klaasse (24) werd jarenlang gepest en had weinig zelfvertrouwen. Daar kwam verandering in toen ze ging sporten; daar was ze goed in. Sport veranderde haar leven, en daarom wil ze een eigen sportschool oprichten, waar iedereen zich thuisvoelt. Met haar studie sportkunde timmert ze aan de weg. Maar ook praktijkervaring vindt ze belangrijk. Via YoungCapital liep ze mee als zweminstructrice voor chronisch zieke mensen.
Hoe was het om met chronisch zieke mensen te werken?
“Heel interessant. Het gaat om mensen die alleen thuis zitten en niet veel kunnen bewegen. In het water kunnen ze wél iets. Bewegen, onder de mensen zijn, praten en lachen. Ze vergeten even dat ze die beperkingen hebben. Heel mooi om te zien.
In een sportschool zie ik dat ook: dat mensen zich full focus op hun workout storten en de problemen om zich heen even vergeten.”
Is dat waarom je een sportschool wilt oprichten?
“Eigenlijk heb ik altijd gezegd dat ik een sportschool wilde beginnen. Mijn vader had een eigen sportschool waar ik als peuter al in rondliep. Dat was een tweede thuis voor mij. Maar pas toen ik zelf ging sporten, ontdekte ik wat sport kan betekenen.
Op de basisschool werd ik heel erg gepest. Dat maakte me enorm onzeker. Het was zo erg, dat mijn ouders me op Taekwando deden. Daar had ik niet veel zin in, maar ik dacht: het moet wel, want hoe kan ik me anders verdedigen?.
Taekwando bleek hartstikke leuk te zijn. Eindelijk was ik ergens echt goed in. Ik werd zelfverzekerder, en daardoor werd het pesten minder. Vanaf dat moment begon ik meer en meer te sporten. Toen is mijn passie voor sport ontstaan en wist ik ook wát voor sportschool ik wil oprichten: een plek waar iedereen zich welkom voelt.”
Hoe zien je toekomstplannen eruit?
“In principe kan ik nu al aan de sportschool beginnen. Je schrijft een ondernemingsplan, gaat ermee naar de bank, en neemt risico’s, zoals echte ondernemers dat doen. Was ik een normale student, dan zou ik dat zo doen.
Maar dat ben ik niet. Ik ben een alleenstaande, studerende moeder. Ik zorg voor mijn zoontje, heb een bijbaan, moet presteren voor een scholarship en wil af en toe zelf gaan sporten. Ik heb haast geen tijd om te ademen, laat staan om een ondernemingsplan te schrijven en risico’s te gaan nemen.
Ik heb nu zekerheid nodig. Daarom focus ik op het halen van mijn diploma, zodat ik na mijn studie een vaste baan kan vinden. Dan heb ik meer tijd, kan ik mijn ondernemingsplannen gaan uitschrijven en tegelijk wat geld sparen.”
Ben je altijd zo vastbesloten? Of heb je ook weleens dagen dat je motivatie ver te zoeken is?
“Toen ik bezig was met mijn mbo-opleiding, ben ik geblesseerd geraakt. Dat was vrij demotiverend. Ik zag het allemaal even niet meer zitten. In die periode werd ik ook zwanger. In plaats van hierdoor helemaal af te haken, gaf het me de motivatie om weer te gaan sporten. Als moeder wil ik een voorbeeld zijn.”
“Die motivatie werd versterkt door de steun van de Krajicek Foundation. Ik was vrijwilliger bij een van de projecten van gemeente Schiedam, ‘Streetrulez’, en ging sporten met kinderen en jongeren uit aandachtsbuurten. Dat bleef ik doen nadat ik zwanger werd. Dat viel op, en de Foundation besloot me een studiebeurs te geven. Die had ik toen ook echt nodig.”
“Uit dat Streetrulez-project zelf haal ik veel voldoening. Omdat ik niet alleen bezig ben met beweging, maar ook een rolmodel voor de kids wil zijn. Ik geef ze mee: wat je ook wil doen, je kunt het. Zijn ze bijvoorbeeld bang voor een spreekbeurt, dan vertel ik hoe bang ik daar zelf voor was, maar dat mijn angst zorgde dat ik me extra goed voorbereidde. En dat ik het na de eerste keer veel minder eng vond. Je ziet dan dat ze naar je opkijken.”
Een laatste tip voor iedereen met een droom?
“Laat je niet zeggen dat je iets niet kan. Toen ik zwanger werd, zei iedereen: ‘Je sportcarrière is voorbij.’ Of: ‘Je gaat je opleiding niet afmaken.’ Sommige mensen zeiden zelfs dat ik abortus moest plegen. Iedereen dacht dat ik het niet zou redden. En nu heb ik mijn mbo-diploma, doe ik hbo en ik weet zeker dat ik dat ook ga halen.”
“Zolang ik mezelf niet laat zeggen wat ik wel of niet kan, denk ik dat de toekomst er mooi voor me uitziet. En misschien kan ik iets ook niet. Maar dan doe ik het gewoon toch, tot ik het uiteindelijk wel kan.”
