“Ze wilde dat ik een uur lang met haar meezocht naar de perfecte bh en sleurde me toen het pashokje in.”

Werken bij een budgetfashionketen is nooit saai. Er is altijd iets te doen. Hoeveel je ook vouwt en terughangt, de winkel ziet er altijd uit alsof er net een bom is ontploft. Tenminste, dat denken we. Hoe is werken in zo’n kledingwinkel nu echt? We vroegen het aan Manon*, die ruim twee jaar bij een budgetfashionketen in Almere werkte.

Waarom ging je bij een budgetfashionwinkel werken?

“Ik zocht een bijbaan die goed te combineren was met mijn studie. Bij de budgetkledingzaak kon ik in de avonden en weekenden werken. Dat was wel handig. En het verdiende goed.”

Vond je het moeilijk dat de kleding die je verkocht is gemaakt door kinderen in sweatshops?  

“Ik vind persoonlijk dierenleed erger dan kinderarbeid. Maar niet iedereen denkt er zo over. Het was tegen sluitingstijd. We hadden alles netjes opgeruimd en opgevouwen, de winkel zag er weer strak uit. Toen kwam er ineens een man binnen: “KINDERARBEID, KINDERARBEID!” schreeuwde hij, en hij zwiepte alle kleding van de tafels. Vervolgens begon hij met paspoppen te smijten. Hij moest door de bewaking worden afgevoerd.”

Was er altijd bewaking aanwezig?

“Yep. Veel mensen weten dat er geen beveiliging op de producten zit. Sommigen vragen bij de kassa om extra tasjes en vullen die doodleuk onderweg naar buiten met producten die ze niet afrekenen. Maar dan staan er drie bewakers bij de deur en kunnen ze alles weer inleveren.”

Elke dag word je bestormd door honderden, misschien wel duizenden koopjesjagers. Wat heeft jou dat geleerd over mensen?

“Dat je niets kunt aflezen aan iemands uiterlijk. Ik stond op een dag bij de paskamers en er kwam een keurige mevrouw binnen met haar baby. Een vrij deftige dame, zo iemand die meestal niet bij een discounter shopt. Na het passen gaf ze me vriendelijk de spullen terug en zei ze me netjes goeiedag.

Even later zag ik klanten met grote ogen naar een bepaald paskamertje staren. Ik ging maar eens kijken wat er aan de hand was. Alles - maar echt alles, de muren, de spiegel, het gordijntje - zat onder de poep. Ik zei nog: ‘Dit ga ik écht niet opruimen’, maar ik was toch de klos.”

Wat is de raarste situatie die je je kunt herinneren?

“Ik stond op de lingerieafdeling. En er kwam een mevrouw in een rolstoel met een kortpittig kapsel. Nou ja, niet pittig eigenlijk… Alleen kort. ‘Manon, help jij die mevrouw even?’ vroegen mijn collega’s. Ze begonnen meteen te giechelen. ‘Nou zeg,’ dacht ik nog, ‘het is gewoon een rolstoel. Dat is toch zielig voor die mevrouw?’ Later snapte ik waarom ze het zo grappig vonden.

Want de mevrouw wilde dat ik een uur lang met haar meezocht naar de perfecte bh. Na dat uur sleurde ze me ook nog mee het pashokje in! Uiteindelijk rolde ze zonder iets te kopen de winkel weer uit. Het bleek dat ze elke week hetzelfde kunstje flikte. Ik denk dat het haar fetisj was.”   

Toch ben je er twee jaar blijven werken. Waarom?

“Het was keihard werken, maar daartegenover stond een goed salaris, een vast contract en leuke collega’s. Zij maakten heel veel goed. En er waren ook genoeg leuke klanten. Dan had iemand bijvoorbeeld stad en land afgereisd voor een unicorn-onesie en werd ik uitgebreid bedankt als ik er eentje gevonden had in het magazijn. Als ik zo-iemand kon helpen, was mijn dag gemaakt.

Wil jij ook (te) gekke dingen meemaken op je werk? Bij deze discounter hebben we (nog) geen vacatures, maar wel bij andere leuke winkels. Check hier onze vacatures voor winkelwerk en vind snel een baan bij jou in de buurt!

*Manon heet in het echt geen Manon. In ruil voor eerlijke antwoorden op onze vragen, waren we bereid haar naam te fingeren.