Cv’s schuiven, aan de lopende band sollicitatiegesprekken voeren en stress om een vacature te vullen met een hijgende klant in je nek. Is dat waar het leven van een recruiter over gaat? Wij vroegen het Naomi, die nu twee jaar werkt als recruiter bij YoungCapital in Arnhem.
Als kind wist je: later word ik recruiter?
“Nee, niet bepaald. Ik ben er per toeval ingerold. Ik heb een opleiding tot docent in de groensector gedaan en werkte hiervoor tweeënhalf jaar in de ‘bloemenwereld’. Totaal iets anders. Toen mijn contract niet verlengd werd - achteraf een blessing in disguise - moest ik op zoek naar iets nieuws. Via LinkedIn kwam ik bij YoungCapital terecht, waar de vacature voor recruiter opstond.”
“YoungCapital vond ik sowieso interessant. Gelikte website, grote commercials, een eigen festival: ik was wel nieuwsgierig naar de wereld binnen dat bedrijf. En de functie paste precies bij wat ik wilde: veel sociaal contact, mensen motiveren om het beste uit zichzelf te halen. Tijdens mijn opleiding stond ik af en toe voor de klas, en hoewel ik het lesgeven zelf uiteindelijk niet zo vond, haalde ik wél veel voldoening uit mensen verder helpen. En dat doe je als recruiter ook.”
Wat doe je dan eigenlijk precies?
“Een klant, bijvoorbeeld Vitens, belt of mailt me: ‘Naomi, ik zoek een klantenservicemedewerker’. Dan is het aan mij om die te vinden. Uit de reacties die binnenkomen op de vacature of een wervingsmail, nodig ik degenen uit van wie ik denk dat ze het beste bij de functie passen voor een intakegesprek.”
“Per week probeer ik zo'n vijf à zes gesprekken te voeren. Tijdens zo’n gesprek is het de kunst om door een eerste indruk heen te prikken, niet alleen af te gaan op een leuke glimlach. Als je de juiste vragen stelt, kun je een laagje dieper komen. Die ontwikkel je door te oefenen, maar ik stel bijvoorbeeld altijd de vragen: welke competentie wil je (verder) ontwikkelen en wat is de toegevoegde waarde van die competentie bij deze functie?”
Is het bij geplaatste kandidaten ‘uit het oog, uit het hart’?
“Nee, ik blijf met zowel de kandidaat als de klant in contact. Als er een contract verlengd moet worden, peil ik bij de klant hoe hij erin staat: doet de kandidaat het goed en wil hij met hem of haar verder? Andersom kunnen ze mij ook altijd bellen, als een kandidaat al een paar keer te laat is gekomen bijvoorbeeld.”
“Met de kandidaten heb ik - naast een verjaardags-appje of korte check-up - vaste afspraken waarop we even met elkaar praten. Zit iemand nog op z’n plek? Kan ik iets doen om te helpen? Soms loopt dat uit op een therapeutisch kwartiertje: mensen komen bij mij met zaken die ze niet snel met hun manager durven te bespreken, zoals geroddel op de werkvloer. Ik ben heel blij dat iemand me dan vertrouwt, maar soms zeg ik ook: ‘Ik moet hier iets mee, want als het zo doorgaat, kun jij je werk niet goed doen’.”
Ooit een klant moeten vertellen dat je niemand hebt kunnen vinden?
“Heel soms gebeurt dat. Dan heb ik echt álles geprobeerd: een nieuwe vacature, mails naar onze kandidatendatabase, heel LinkedIn doorgespit, et cetera. Maar als daar niks uitkomt, zeg ik dat eerlijk tegen de klant. En ik heb daar nog nooit boze reacties op gekregen, want uiteindelijk wil de klant ook de meest geschikte kandidaat en niet zomaar iemand.”
“En sommige vacatures zijn gewoon lastig in te vullen. Medewerker in een uitvaartcentrum, bijvoorbeeld. Dan schenk je koffie, maar haal je ook overledenen uit de koelcel en kleed je die aan. Daar moet je tegen kunnen. Ik bespreek dit van tevoren uitgebreid met kandidaten. Sommigen zijn heel zelfverzekerd: ‘daar kan ik wel tegen’. Maar vaak onderschatten ze hoeveel impact dit kan hebben en hoe zwaar het kan zijn.”
Welk verhaal doet het goed op verjaardagen?
“Ik had eens een boze hotelmanager aan de lijn, omdat mijn kandidaat niet kwam opdagen voor een spoedcateringklus. Ik snapte er niks van, want de jongen was heel enthousiast tijdens het gesprek. Hij was al youtubefilmpjes aan het bekijken om te leren bedienen en zelfs z’n witte overhemd en nette schoenen lagen klaar.”
“Toen ik ’m belde om te vragen waar-ie bleef, zei hij verbaasd dat hij gewoon aan het werk was. Wat bleek? In het kleine plaatsje waar de cateringklus was, zaten twee hotels van dezelfde keten: hij stond bij het verkeerde hotel te bedienen. Ook daar waren mensen niet komen opdagen, dus die manager vond het wel handig om hem te houden. Ik heb ’m direct naar het andere hotel gestuurd.”
Nog tips voor YoungCapital-recruiters in spé?
“De ‘gewoon doen’-mentaliteit voel je hier overal. En daar hoort bij dat je fouten mag maken. Ik heb weleens een kandidaat helemaal verkeerd ingeschat waardoor die héél snel weer weg was bij de klant. Vervelend natuurlijk, maar ik leerde wel wat ik in een volgend gesprek moest vragen om zo’n situatie te voorkomen. Die mindset vind ik heel fijn. In de twee jaar dat ik hier nu werk, is er echt nog geen dag geweest dat ik ’s ochtends geen zin had om te beginnen. Dat heb ik nog nooit eerder gehad.”
Wil jij ook een afwisselende baan waarin je mensen aan het werk helpt? Check onze vacatures.
